در مراسم تشییع پیكر حمیدرضا حكیمی عنوان شد
این چند روز به بچه های مجسمه ساز خیلی سخت گذشت
مراسم خاکسپاری پیکر حمیدرضا حکیمی با حضور تعدادی از هنرمندان و نزدیکان این هنرمند فقید در محوطه خانه هنرمندان ایران برگزار گردید.
به گزارش آبی طرح به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، مراسم خاکسپاری پیکر حمیدرضا حکیمی هنرمند، مجسمه ساز بامداد روز چهارشنبه ۱۸ خرداد در محوطه خانه هنرمندان برگزار شد.
در ابتدای این مراسم کامبیز صبری ـ مجسمه ساز ـ بیان نمود: این یک ضایعه بزرگ است. باید بگویم یکی از افرادی که با از خودگذشتگی رفتار می کرد حمیدرضا بود. او یک مرد پرکار بود. هر فعالیتی که گروه هنرمندان داشتند وی در آن حضور فعال و خلاق داشت. شکل گیری زندگی حرفه ای اش هم مورد توجه است. باور دارم که در صفحه زندگی نوشته می شود که در سالهای سخت آدم ها چگونه رفتار کردند و جایی که خودشان باید اسپانسر خودشان باشند چه کردند پس نوشته می شود عملکرد حمیدرضا به چه صورت بود. او هر کجا بود آشیانه ای درست می کرد تا ایده های خلاق را عملی کند، بعنوان یک دوست می گویم او جانش را بر سر این کار گذاشت، حمیدرضا شهید راه خودش بود و این امر برای ما پرارزش است، او با این راهی که از خود به جای گذاشته همیشه زنده است، مثلاً در همین محوطه اگر قدم بزنید اثری از او را می بینید که عاشقانه است و معنای زندگی را می دهد.
شیفتگی و ذوق زدگی خصوصیت او بود
سپس رامین صدیقی از دوستان حکیمی فقید و تهیه کننده موسیقی پشت تریبون قرار گرفت و بیان نمود: یادم است در یکی از برنامه ها به او سر زدم و دیدم مشغول کار بر روی یک اثر حجمی است. به او گفتم چه ایده خوبی داری، اما گفت این اثر برای من نیست و برای هنرمند دیگری است. با این وجود حمید با ذوق بسیار به آن هنرمند کمک می کرد. این شعف و ذوقی که برای همراهی در هر راهی داشت، زیبا بود. او همیشه دوست داشت شگفت زده شود، در مراودات همیشه توان شگفت زده شدن را داشت؛ چیزی که ما گاهی اوقات در زندگی فراموش می نماییم. این شیفتگی و ذوق زدگی خصوصیت او بود. حمید خودش بود و این برای من وجه تمایزش با دیگران بود.
وی ادامه داد: حدود ۴۰ سال با حمید دوست بودم. باید بگویم هیچ بازیگری نمی تواند ۴۰ سال نمایشی بازی کند چون بالاخره یک جایی نشان داده است این یک بازی است اما حمید خودش بود و بازی نمی کرد. هنر او زندگی کردن بود و این لذت جلو رفتن همیشه در روحیات حمید موج می زد.
صدیقی مطرح کرد: او یک بدهی بزرگ به من دارد؛ چهل سال است هیچ اتفاقی رخ نداد که یک لحظه از دست حمید دلخور باشیم. او یک کدورت به ما بدهکار بود. جای او خیلی خالی است، ولی با عنایت به خصوصیت حمید باید بپذیریم زندگی در جریان است. این اتفاق هرچند ناگوار است اما او همیشه در یاد ما می ماند.
حیف شد که رفت
احمد سلیمانی هنرمند مجسمه ساز هم روی صحنه آمد و بیان نمود: دشوار می باشد در این مراسم بخواهیم از آقای حکیمی صحبت نماییم، به خانواده بزرگوار او و خانواده هنرمندان تسلیت می گویم. در این چند روزه به بچه های مجسمه ساز خیلی سخت گذشته است؛ این دومین نفری است که در ایام اخیر از دست می دهیم.
ایشان در ادامه اظهار داشت: وی در پیش برد سمپوزیوم برج میلاد نقش بزرگی داشت؛ چونکه این نخستین سمپوزیومی بود که تیم اجرایی آن از مجسمه سازان تشکیل شده است، با این وجود ما تجربه نداشتیم. یادم است آن زمان در آبان ماه برف می آمد، ماشین بالا نمی رفت، بارگیری سخت بود و ما مراسم افتتاحیه را پیش رو داشتیم اما با تلاش فراوان حجم ها را بالا آوردیم و افتتاحیه برگزار شد در این میان آقای حکیمی خیلی به ما کمک می کرد. برای او مهم این بود که به دستیارانش کار یاد بدهد. هر موقع ما با او تماس می گرفتیم با روی باز استقبال می کرد. آقای حکیمی یک کار بسیار زیبا هم برای مشهد ساخت که جالب اینجاست که یکی از کارمندان مشهد که باید کارهای اداری را انجام می داد، یک ایراد به کارش گرفت و آقای حکیمی کمی دلخور شد اما گفت من این مجسمه را با دلم ساختم، واقعاً هم چنین بود، او جانش را گذاشت تا چند کار را به یادگار بگذارد. نامی به نام حکیمی باقی می ماند و این برای ما افتخار است، او اصلا هم همین را می خواست. حیف شد که رفت.
همه وجود او قلب بود
سپس طناز صادقیان همسر برادر حمیدرضا حکیمی بیان نمود: حمید یک هنرمند واقعی بود. آنقدر آثار زیبا از خود به جا گذاشت که نه نیازی بعنوان کردن است نه مجالی برای بازگو کردنش. او معرف همه است همه وجود حمید قلب بود. در همه آثارش روح و قلب او نمایان است، نبودن هایی است که هیچ بودنی جایش را نمی گیرد و برخی انسان ها تکرار نمی شوند. هر آدمی در زندگی رسالت و تاریخ انقضایی دارد، یک جایی در تاریخ آدم ها تمام می شوند اما آثاری که از خود به جا می گذارند، مبین زندگی آنها است. جاودانگی همین است، بعضی آدم ها را هرچقدر هم بخواهی تمام نمی شوند حضورشان گرم است و آرامش صدایشان را کم می آوری، هر دم هر لحظه. اینجا من احساس می کنم چقدر تو را کم دارم بهترین برادر دنیا.
در انتها این مراسم بر پیکر این هنرمند نماز اقامه شد و سپس به سمت خانه ابدی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) بدرقه شد.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب