به گزارش آبی طرح به نقل از روابط عمومی این برنامه، در ابتدای این نشست كورش گلناری - دبیر دوسالانه - گفت: در این مدت كه آثار دوسالانه انتخاب شد، حرف ها و نقدهایی را شنیدیم و تصمیم گرفتیم امروز در جمع دوستانه ای گفت وگو شود و مسایل تشریح شود، انتظار داشتیم افراد بیشتری در نشست حضور داشته باشند.او ادامه داد: این دوسالانه در ابتدا، درونمایه ای را برای خود تعریف كرد و تكلیف آن روشن شد و در بطن آن، آشكار بود كه دورریزهایی داشته باشد و آثاری كنار گذاشته شود. در این دوسالانه با هنرمندانی روبه رو می شوید كه مبنای نظری و پژوهشی را سرلوحه كار خود قرار می دهند و براساس آن نظرگاه، استیتمنت و طول مدت روشنگری كارشان را ترسیم می كنند.دبیر دوسالانه مجسمه سازی تهران اظهار كرد: این گونه برخورد در انتخاب درونمایه و رجوع به یك فیلسوف ایرانی را تا كنون در دوسالانه ها نداشتیم كه اینقدر صریح و مشخص مبنای نظری تعریف كنند. بنابراین شاید طیف ها و هنرمندانی كه مدرنیستی و فرم گرا كار می كنند، نه تنها در اینجا بلكه در خارج از این فضا هم مشكلاتی برای نمایش كارشان داشته باشند. تعریف این تم برمی گردد به هنرمندانی كه یك پژوهش هنرمندانه، سرلوحه كارشان است و این اولین نظرگاه فكری بود كه دوسالانه براساس آن تعریف شد. از ابتدا هم آگاه بودیم كه ممكن است ریزش های زیادی از هنرمندان داشته باشیم. در جلسات بسیاری كه در شورای سیاستگذاری داشتیم، درباره این مسایل گفت وگو شد و حتی فراخوان دوسالانه بارها مرور شد تا منتشر شود.گلناری بیان كرد: ما نمی گوییم بهترین گروه بودیم، اما بهترین كاری را كه از دست مان برمی آمد در این دوسالانه انجام دادیم. یك مبنای تاریخی هم در این دوسالانه رقم خورد و می توان سه كاتالوگ دوسالانه های پنجم، ششم و هفتم را كه در این دوسالانه منتشر می شود، كنار هم قرار داد و قیاس كرد. همچنین نمایشگاه نهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر كه چند برابر این دوسالانه برای آن هزینه می شود، مبنای قیاس خوبی است تا مشخص شود در این دوسالانه چه اتفاقی افتاد. همه اسناد دوسالانه به زودی در اختیار انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران قرار می گیرد تا بتوان قیاس و بررسی كرد.گلناری درباره انتخاب آثار دوسالانه گفت: مهمترین اصلی كه هیات انتخاب مد نظر داشت، این بود كه یك منظر امروزی و معاصر را دنبال كند، این كه آثار چقدر با تعاریف مجسمه سازی معاصر از مجسمه همخوانی دارد، مد نظر بود، استیتمنت آثار هم بارها خوانده شد. ما هم خطا داریم، اما بعضی خطاها به خاطر نحوه ارائه اثر توسط هنرمند بود. در بعضی موارد از یك ماكت نیمه كاره عكس هایی ارائه شده است و ما با كار تمام شده روبه رو نبودیم، اما در نمایشگاه منهای بی ینال كه آثار پذیرفته نشده به نمایش گذاشته شد، كار تمام شده نمایش داده شد. ما با یك عكس ۳۰ یا ۴۰ درصدی از یك فكر روبه رو بودیم و به همین دلیل، انتخاب را به مرحله آخر، یعنی وقتی آثار وارد موزه شد، موكول كردیم و آنجا بعد از بازبینی نهایی، نتیجه گرفتیم كدام آثار می توانند به نمایشگاه دوسالانه راه یابند. در مرحله آخر انتخاب حدود ۱۵ اثر حذف شد و در انتخاب آثار مساله تخصصی مطرح بود. متاسفم برای هنرمندانی كه كارهای بزرگی برای دوسالانه ساخته بودند. امكانات موزه هنرهای معاصر تهران امكانات ارائه معاصر نیست، موزه امكانات محدودی دارد و امیدوارم در دوسالانه بعدی كه قرار است در تاریخ منظمی برگزار شود، فضا و مكانی فراهم شود تا تعداد كارهای بیشتر و با وسعت بیشتری ارائه شود.هلیا دارابی - عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه - نیز گفت: ما به گفت وگو اعتقاد داریم و امیدواریم این گفت وگوها برای جامعه هنری و مجسمه سازان موثر باشد و مشاركت فعال تری از هنرمندان را در این مباحث داشته باشیم. هیات انتخاب دوسالانه همان اعضای شورای سیاستگذاری دوسالانه هستند و دلیل یكسان بودن اعضای هیات انتخاب و شورای سیاستگذاری این است كه ما در جلسات متعدد شورای سیاستگذاری بحث های بسیاری درباره خط مشی انجام شد و ضرورت داشت كه هیات انتخاب نسبت به این مباحث و زمینه ها آگاه شوند. تمام تلاش شورا و هیات انتخاب این بود كه بهترین نتایج حاصل شود، تردیدی نیست كه خطا وجود دارد و هرچه بیشتر بحث و گفت وگو شود بیشتر راهگشا خواهد بود.دارابی با اشاره به انتقادها و اعتراض ها به انتخاب آثار دوسالانه، اظهار كرد: بعضی اعتراض ها و انتخاب ها را بررسی كردم و آن ها را به چند دسته تقسیم كردم. عمده پرسش ها و چالش ها درباره تعریف مجسمه بود و این كه آیا اثاری كه در این دوسالانه عرضه شده اند، تعریف مجسمه بر آن ها مترتب است یا نه. پرسش هایی درباره كپی بودن آثار بود و این كه كپی در اثر هنری چیست؟ بعضی پرسش ها درباره كیفیت آثار بود و دسته ای از پرسش ها از منظر جایگاه صنفی اعضای انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران در دوسالانه بود و عده ای هم به بخش مدعوین دوسالانه اعتراض داشتند كه این بخش در اختیار هیات انتخاب نبود.دارابی درباره تعریف مجسمه، توضیح داد: آیا در شرایط امروز و اكنون و در بستر هنر معاصر می توانیم تعریفی از مجسمه ارائه كنیم كه همه آنچه را كه امروز در بستر مجسمه سازی جهان ارائه می شود، دربرگیرد و چیزی را بیرون نگذارد؛ اما مساله فقط این نیست، بلكه مساله این است كه آنچه را هم كه مجسمه نیست دربرنگیرد. در واقع نمی شود امروز تعریف روشن و ذات باورانه از هیچ رسانه ای از جمله از خود هنر ارائه كرد و بسترهای نهادی كه اثر در آن مطرح می شود و زمینه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و سنت هنری كه اثر بر آن سوار است، همه شرایطی هستند كه بر این تعریف اثرگذارند. در نشست ها و درس گفتارهای همایش دوسالانه بارها درباره تعریف مجسمه سخن گفته شد. با رجوع به كتاب هایی كه به این موضوع پرداخته اند می توان به این نتیجه رسید كه هر چیزی می تواند در مقوله مجسمه قرار گیرد و در تعلق چیدمان و مجسمه امروز تشكیكی وجود ندارد. مثال های نهادی هم به اندازه كافی درباره این موضوع هست، بی ینال ها و نمایشگاه هایی كه در جهان برگزار می شود، هیچ كدام به تعریف واحد و بسته ای از این رسانه پایبند نیستند. اگر نخواهیم غرب را سرلوحه قرار دهیم و بخواهیم به اینجا و اكنون خودمان توجه كنیم كه در این دوسالانه هم بر آن تاكید داشتیم، وضعیت، وضعیت اكنونی ماست كه در وضعیت معاصری نسبت به گذشته تاریخی ما و در مواجهه با تحولات جهانی تعریف می شود. اگر در اینجا بایستیم و به گذشته و حال خود نگاه كنیم، حتی در ایران و در قبل از انقلاب اسلامی هم بی ینال ها چند رسانه ای بودند، حتی دوره های پیش از این دوسالانه هم چند رسانه ای بودند و مثلا در سومین دوسالانه یك چیدمان جایزه سوم را برد، اما چرا این سوال آن زمان مطرح نشد. بنابراین ما در این زمینه یك بستر تاریخی روشنی داریم.دارابی افزود: امروز بدنه مجسمه سازی ما در شرایطی است كه انواع و اقسام امكانات برای آن فراهم است، سالانه انواع سمپوزیوم ها و دوسالانه های مجسمه شهری را داریم و گالری ها هم فعال هستند. بنابراین این گونه نیست كه یك دوسالانه آخرین و اولین فرصت برای عرض اندام نهال نحیف مجسمه سازی ما باشد، آنچنان كه شاید ۲۰ سال پیش از این بود. بنابراین این امكان به وجود می آید كه یك رویداد حدود و ثغور و حد و مرز خودش را روشن و مشخص كند و حول یك محور اندیشگی و بیان هنری بتواند حركت كند. در این دوسالانه تنوع دیدگاه ها زیاد بود. عنوان هفتمین دوسالانه مجسمه سازی معاصر است و وقتی اسم دوسالانه می آید، برای انتخاب آثار اول باید فكر كرد كه اثر آیا هنر معاصر هست یا نیست و در درجه دوم فكر كرد كه مجسمه هست یا نیست.محمد پرویزی - عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه - نیز گفت: انتخاب آثار، كار دشواری است، طرح های پژوهشی برای دوسالانه داشتیم كه نتوانستیم بعضی را اعمال كنیم، دوست داشتیم با استدلال بیشتری آثار را انتخاب كنیم و سعی كردیم در شرایط انتخاب مواردی را در بستر فراهم كنیم كه در فراخوان بیان شده بود و اصرار داشتیم كه براساس تم پیش برویم. كوتاهی های ما زیاد نبوده است و امیدواریم كه افرادی كه حق شان بود در دوسالانه باشند، اما نیستند، عذر ما را بپذیرند.كامبیز صبری - عضو هیات انتخاب آثار دوسالانه - هم در ادامه این نشست بیان كرد: قرار گرفتن در معرض و جایگاه شورای سیاستگذاری، هیات انتخاب و داوری كار پیچیده ای است، هر فردی با توان خودش كار می كند و بیش از هر چیز باید شرایط را درك كند. اگر قرار است كار پیش رویی انجام شود، باید فكر كرد كه نتایج آن در جامعه هنری چه می تواند باشد. بر این مبنا اگر در هر كشوری یك بی ینال برگزار می شود مهم است كه براساس چه شرایطی و در چه جامعه ای چه تصمیمی گرفته می شود. از سویی هم طرف مقابل وجود دارد، آیا به واسطه اینكه جامعه تجربه هایی را ندارد باید در یك بی ینال كوتاه آمد و نگاه سنتی و قابل قبول تر را دنبال كرد، این ها پرسش هایی است كه روبه روی هم قرار می گیرد.او درباره انتخاب آثار دوسالانه، گفت: احساس كردم تعداد كمی از افرادی كه آثارشان در دوسالانه پذیرفته نشد، بی تجربه هستند و تعداد زیادی از آن ها افراد باتجربه و قابل احترام هستند، اما كارشان با مبناهای در نظر گرفته شده چندان هماهنگ نبود. انتظارم از افرادی كه كارشان پذیرفته نشده، این است كه آن آثار در فضای ارزشی خودشان باشند و هنرمندان بدانند كه تعیین كننده این كه چه اثری حرفه ای است، ما و دوسالانه نیستیم. اگر تعداد برگزیدگان دوسالانه ها را در نظر بگیریم و آمار بگیریم كه چند نفر از آنان امروز حرفه ای هستند، ممكن است این نتیجه به دست آید كه این برتری ها نمی تواند تعیین كننده زندگی حرفه ای افراد باشد؛ اما باید به افراد حق داد وقتی چیزی كم است، تقسیم آن هم سخت است، ما رویدادهای متعدد مجسمه سازی نداریم و این توقع بجاست كه وقتی بعد از شش سال، دوسالانه برگزار می شود هر هنرمندی می خواهد تكلیف و موقعیت خود را در دوسالانه بسنجد.محمود محرومی - عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه - نیز در این نشست گفت: ضرورت دارد كه جامعه هنری به خودش میدان بدهد تا به سمت پدیده های معاصر برود، بخشی از افراد نسبت به پدیده های معاصر جبهه می گیرند و به همان چیزهایی كه از قبل داشته ایم، چنگ می زنند و تصور می كنند همان درست است. منتقدانی كه درباره انتخاب آثار انتقاد دارند، از ذات گفته های آنان چنین برمی آید كه بیشتر به آوانگارد بودن آثار نقد دارند.بهداد لاهوتی - عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب و دبیر اجرایی دوسالانه - كه اداره این نشست را برعهده داشت، گفت: زنده بودن دوسالانه به این بحث ها و گفت وگوهاست و بخشی از دوسالانه كه می تواند جنبه آموزشی هم داشته باشد، همین گفت وگوهاست.او افزود: شرایطی برای ثبت نام در دوسالانه مطرح شد كه موجب می شد، هر شركت كننده سابقه ای در مجسمه سازی داشته باشد كه نقدهایی را هم به دنبال داشت، اما این شرایط به ما كمك می كرد تا اطمینان بیشتری درباره آثار پیدا كنیم.در ادامه این نشست، حاضران و هنرمندانی كه آثارشان در هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران پذیرفته نشده است، پرسش هایی را مطرح كردند و اعضای هیات انتخاب به پرسش ها پاسخ دادند.هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با تم «وضعیت» با ۷۸ اثر در بخش مسابقه و ۱۸ اثر از مهمانان در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده است و تا ۲۲ مهرماه جاری ادامه دارد.