مستندی با همکاری وودی آلن درباره ی وودی آلن
به گزارش آبی طرح، مهر نوشت: «وودی آلن: یک مستند» نام سریال کوتاه 2 قسمتی است که در قالب یک فیلم سینمایی هم تدوین شد و تلاش دارد تا زندگی و آثار وودی آلن را در قالب یک مصاحبه صمیمانه و متواضعانه با خود هنرمند بررسی کند.
در نیم قرن اخیر کوشش های مختلفی شده تا بتوان تصویری از وودی آلن را در قالب رسانه ارائه کرد؛ از کمیک استریپی که از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۴ توسط استوارت همپل نوشت و ترسیم شد تا کتاب های مختلفی که درباره ی این هنرمند خلق شده است. در این بین چندین فیلم مستند هم تولید شده است.
مستند «مرد وحشی بلوز» محصول ۱۹۹۷ به کارگردانی باربارا کوپل یکی از آنهاست و دیگر مستندهای آلن شامل مستند تلویزیون کابلی «وودی آلن: یک زندگی» در سال ۲۰۰۲ به کارگردانی ریچارد شیکل منتقد فیلم تایم است که مصاحبه های آلن را با کلیپ هایی در هم آمیخته است.
در سال ۲۰۱۱ شبکه پی بی اس، در قالب مجموعه «استادان آمریکایی» مستندی با عنوان «وودی آلن: یک مستند» به کارگردانی رابرت بی واید تولید کرد که از حضور خود آلن در کنار شماری از چهره های مطرح زندگی اش بهره گرفته است.
«وودی آلن: یک مستند» یک مینی سریال مستند تلویزیونی محصول ۲۰۱۱ به کارگردانی رابرت بی واید درباره ی کمدین و فیلمساز وودی آلن است. این فیلم که قسمتی از سریال «استادان آمریکایی» در PBS بود، حرفه آلن به عنوان یک کمدین استندآپ، نویسنده کمدی، کارگردان فیلم و نویسنده فیلم را دربرگرفته است. در شصت و چهارمین دوره جوایز پرایم تایم امی، این سریال ۲ نامزدی دریافت کرد: برای سریال های مستند برجسته و برای کارگردانی یک برنامه مستند.
این سریال کوتاه ۲ قسمتی دوران کودکی آلن را در برمی گیرد که در یک خانواده بزرگ یهودی نزدیک بروکلین، نیویورک در دهه ۱۹۳۰ زندگی می کرد تا کار خودرا در گرینویچ ویلج به عنوان یک کمدین استندآپ شروع و به عنوان نویسنده کمدی در کنار مل بروکس، کارل راینر، نیل سایمون و لری گلبارت در برنامه «نمایش شما از سید سزار» کار کند. همین طور درباره ی فیلم های کمدی اولیه آلن، موفقیت او با کسب جوایز گوناگون برای «آنی هال» (۱۹۷۷) و شهرت او به عنوان نویسنده و کارگردان، و همین طور اوج و فرودهای زندگی حرفه ای و شخصی وی در هفت دهه منتهی به آخرین فیلمش [در آن زمان] «نیمه شب در پاریس» (۲۰۱۱) صحبت می کند.
بسیاری از هنرمندان، مورخان و منتقدانی در این برنامه حضور دارند و درباره ی وودی آلن صحبت کرده اند که دایان کیتون، دایان ویست، اسکارلت جوهانسون، پنه لوپه کروز، ماریل همینگوی، میرا سوروینو، نائومی واتس، جولی کاونر، لوئیز لیزر، اوون ویلسون، آنتونیو باندراس، جان کیوزاک، جاش برولین، شان پن، کریس راک، لری دیوید، مارتین اسکورسیزی، دیک کاوت، آنت اینسدورف، لئونارد مالتین، ریچارد شیکل، جولیت تیلور، گوردون ویلیس و ویلموس زیگموند از آن جمله هستند.
«وودی آلن: یک مستند» مستندی ۳ ساعت و ۱۲ دقیقه ای در ۲ قسمت در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۱ پخش گردید. این مستند وودی آلن را در صحنه فیلمبرداری فیلمش دنبال می کند و در صورتیکه از محلهای کودکی اش بازدید می کند به بروکلین بازمی گردد.
ماشین تحریری که بیشترین لذت ها را برای بشر خلق کرد
فیلیپ فرنچ منتقد گاردین در این زمینه نوشت:
اگرچه رابرت واید بتازگی فیلم بریتانیایی «چگونه دوستان را از دست بدهیم و مردم را بیگانه کنیم» و قبل از آن فیلم «شب مادری» را با اقتباس از کتاب کرت وونگات ساخت، اما تخصص واید مستندسازی درباره ی کمدین های آمریکایی است و وی در این فیلم جذاب به جایگاه اصلی خود بازگشته است. این فیلم یک نسخه سینمایی از یک برنامه تلویزیونی ۲ قسمتی است که وودی آلن را در اطراف نیویورک دنبال می کند و هم زمان گروه زیادی از دوستان، همکاران و ناظران تحسین کننده، زندگی و کار او را مرور می کنند.
فیلم با دوران کودکی شاد وی در بروکلین به عنوان پسر بسیار دوست داشتنی والدینی یهودی از طبقه متوسط پایین در اوایل دهه ۱۹۴۰ آغاز می شود و تا ۲۰۱۱ که او درحال بهبودی و بازگشتی بعد از دوران انتقادی با باکس آفیسی موفق برای پرفروش ترین فیلم او تا به امروز «نیمه شب در پاریس» است، تمام می شود. آلن در شکلی خوب، بامزه، صریح و متواضع دیده می شود، در صورتیکه افشاگری های شگفت انگیزی از تمام جنبه های زندگی او وجود دارد؛ گزیده هایی که به خوبی از فیلم ها و مصاحبه های تلویزیونی او انتخاب شده اند و نگاهی اجمالی به آن ماشین تحریر المپیا، یک مدل آلمانی، که آلن با آن از زمانی که حدود ۶۰ سال پیش در نوجوانی آنرا خرید، تمام کلماتی را که نوشته روی کاغذ آورده است. آیا بعد از قلم شکسپیر، هیچ ابزاری جز این ماشین تحریر توانسته است لذت بیشتری برای بشر خلق کند؟
سبک آلن مانند کارگردان قهرمانش اینگمار برگمان، بطور پیوسته در طول دوره های متمایز که تحت سلطه برخی از زنان الهام بخش بود - با دایان کیتون، میا فارو و بعدا اسکارلت جوهانسون - جلو رفته است. فیلم محوری «آنی هال» است که در آن آلن از یک نویسنده-کارگردانی که فیلم هایش از مجموعه ای از طرح های کمیک درخشان که کنار هم قرار گرفته بودند، به یک سینمای واقعی تبدیل شد که برمبنای شخصیت و حال و هوا شکل می گرفت و یک ژانر جدید و بسیار تأثیرگذار ایجاد می کرد. فیلم کمدی واید در ۲ ساعت، زمینه های زیادی را پوشش می دهد و ما را از حذفیاتش کمی ناراضی می کند (به عنوان مثال، هیچ اشاره ای به باب هوپ یا گروچو مارکس نمی شود). با اینحال با جدایی دردناک از میا فارو (که البته تا حدودی جنون آمیز است) مواجه می شود. در هر حال فیلمی نیست که بخواهید از دست بدهید.
سازنده فیلم های بزرگی که در آزمون زمان مقاومت کرده اند
آلن هانتر منتقد اکسپرس چنین نوشته است:
«ودی آلن: یک مستند» فیلم بسیار جذاب رابرت بی واید ممکنست هر آن چه را می خواستید در مورد وودی بدانید به شما نگوید، اما از نظر پوشش حرفه ای او، کار بی نظیری انجام می دهد.
یک مصاحبه طولانی و متواضعانه با آلن در قلب فیلمی قرار دارد که مملو از تصاویر بایگانی قدیمی (از جمله آلن مضطرب در رینگ بوکس با یک کانگورو) و مصاحبه های روشنگرانه با دایان کیتون، تونی رابرتز، ماریل همینگوی و دیگران است.
آلن از این نظر دوست داشتنی است که هر یک از موفقیت های وی یک حادثه خوشایند بوده و او فیلم های بزرگی ساخته است که در آزمون زمان مقاومت کرده اند. میا فارو در این فیلم یک غایب قابل توجه اما به سختی غافلگیر کننده است که شما را تشنه می کند تا باردیگر به موارد مورد علاقه شخصی مانند «منهتن» و «برادوی دنی رز» مراجعه کنید.
با لبخند بزرگی روی لبم تماشا کردمش
پیتر بردشاو منتقد گاردین با دادن ۳ ستاره از ۵ ستاره به این مستند نوشته است:
یک مستند جدید همه چیزهایی را دارد که همیشه می خواستید درباره ی وودی بدانید؛ اما می ترسید فقط در مورد یک چیز بپرسید.
این نسخه سینمایی از یک مستند PBS که ابتدا در زمان بیش از ۳ ساعت پخش گردید مطالعه ای صمیمی، محبت آمیز، گرم و بی غل وغش درباره ی کمدین و فیلمساز بزرگ وودی آلن، به کارگردانی رابرت بی واید، مستندسازی است که کارگردانی فیلم «اشتیاق خودرا مهار کن» اثر لری دیوید را بر عهده داشت. این فیلم دارای تصاویر جذابی از پشت صحنه کارگردانی آلن در لوکیشن، استودیو، کار در مجموعه ویرایشی و همین طور مطالب باشکوهی در مورد دوران کودکی و اوایل زندگی وودی است که به اندازه رمان فیلیپ راث متقاعد کننده است.
من این فیلم جذاب را با لبخند بزرگی روی لبم تماشا کردم. فکر نمی کنم کسی که عاشق آلن یا سینما باشد، بتواند کار دیگری انجام دهد. دیدن او درحال نوشتن روی کاغذهای زردش یا زدن چکش های ماشین تحریری که از دوران نوجوانی داشته، حدودا حیرت آور است. در سینمای آمریکای بعد از جنگ نمی توان داستانی الهام بخش تر از او یافت: نابغه کمدی که به عنوان نویسنده ای در روزنامه ها آغاز به کار کرد، سپس یک استندآپ کمدین شد و بعد از آن فیلم سازی که بر حق مولف اصرار داشت بدون این که نیازی به آن داشته باشد و کسی که مبشر استادان سینمای اروپا شد.
با گفتن همه اینها، واید نشان میدهد که از درگیر شدن با رسوایی بزرگ سون-یی، لحظه ای وحشتناک در سال ۱۹۹۲ که مشخص شد وودی آلن با دختر خوانده شریک زندگی اش میا فارو رابطه دارد، اعصاب خودرا از دست داده است. احساسی که موجب لطمه کارمایی شد و بعد از آن، می توان گفت، کار او از دست رفت. این ماجرا می تواند روشن کننده کار بی وقفه او باشد، اما واید اهمیتی به بحث در مورد این مسایل نمی دهد. همسرش سون-یی بسیار دقیق و گذرا مورد بحث قرار می گیرد و یک مونتاژ از صفحات اول هفته نامه های زرد دیده می شود و آلن با ملایمت می گوید که مردم حق دارند هر نظری که دوست دارند، داشته باشند. در حقیقت، به این پرسش، یک جواب بسیار باز داده شده است. آیا این فیل در اتاق نشیمن است؟ خوب، وودی آلن ممکنست عاشق زن اشتباهی شده باشد، اما بنظر می رسد که این رابطه از آن زمان بطورکامل پایدار بوده و شاید دیگر حرفی برای گفتن نباشد.
بخشی از لذت تماشای این فیلم، دیدن افرادی است که در تیتراژ فیلم هایی که با آنها بزرگ شده ایم، اسامی افسانه ای بوده اند، افرادی مانند جک رولینز که همراه چارلز اچ جوفه فقید مدیر وودی آلن بودند و سپس تهیه کننده اجرائی از همان روزهای اول. با لتی آرونسون خواهر آلن و تهیه کننده او از اوایل دهه ۹۰ نیز مصاحبه می شود. این مستند لذت بخش است، هر چند خیلی زیر سطح نمی رود.
فیلمی که در اوج تمام می شود
دیو کالون از تایم آوت که به فیلم ۴ از ۵ ستاره داده درباره ی فیلم نوشته است:
این مستند تلویزیونی ۲ قسمتی از مجموعه «استادان آمریکایی» درباره ی وودی آلن که توسط رابرت بی واید، تهیه کننده و کارگردان «شوق خودرا محدود کنید» تولید شده، حاصل یک تلاش مشترک با وودی است (که بطور غیرمعمولی از مصاحبه خوشحال به نظر می رسد)، بدین سبب او را در خانه می بینیم (ماشین تحریری را که به قیمت ۴۰ دلار در ۱۶ سالگی خریده است نشان می دهد)، روی تختش می نشیند و می نویسد و بیرون خانه دوران کودکی اش در بروکلین ایستاده است.
مصاحبه شوندگان درجه یک هستند - دایان کیتون، مارتین اسکورسیزی، شان پن - کلیپ ها یادآور وودی در بهترین حالت او هستند و فیلم از ساخت «شما با یک غریبه قد بلند و سبزه رو ملاقات خواهید کرد» اشاره ای به کار بعدی دارد. گفته می شد وودی از کارگردانی دست کشیده است. زمان زیادی از جدایی وودی از میا فارو نمی گذرد (اگرچه او از عمومی شدن زندگی خصوصی خود خوشش نمی آید و واید آنقدر معقول است که نظر وودی را تأیید کند). موفقیت «نیمه شب در پاریس» در گیشه موجب می شود که این مستند با اوج تمام شود. حتی اگر اوون ویلسون «پاریس» را در عنوان فیلم بیان نکند.
۲۲۰۵۷
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب