علی راشکی را بشناسید
آبی طرح: مستند «خطوط ناپیدا» که درباره ی علی راشکی هنرمند نقاش فعال در زاهدان است، به نمایش درآمد و در نشست نقد و بررسی آن عنوان شد که «تصویربرداری این مستند مربوط به 8 سال قبل است و الان به نسبت زمان فیلمبرداری، شرایط در سیستان متفاوت شده است؛ حتی مزارعی که در فیلم می بینید، دیگر نیست. شرایط زیست در آنجا خیلی دشوارتر شده است.»
در دومین شب از رویداد «سیستان؛ مشقت زیستن»، مستند «خطوط ناپیدا» ساخته مهدی رخشانی ۲۵ مرداد ماه در سالن استاد ناصری خانه هنرمندان ایران به معرض نمایش گذاشته شد. سپس نشست تخصصی این جلسه با حضور مهدی رخشانی و عباس عارف اجرا شد.
به گزارش آبی طرح به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، مهدی رخشانی در این جلسه اظهار داشت: دو نفر از کسانی که موجب ایجاد این فیلم شده اند، حالا در این نشست حضور دارند؛ استاد عباس عارف و استاد محمد تقی این دو تن هستند که در این راه خیلی کمک کردند و سبب شدند تا به سمت ساخت این فیلم بروم.
او اضافه کرد: من در دانشکده هنر زاهدان مشغول تحصیل در رشته صنایع دستی بودم و استاد علی راشکی در آنجا درس می داد و با بچه های هنر و صنایع دستی، درس نقاشی را داشت. بدین سبب سال ها او را می شناختم و با نگاه و علاقمندی هایش آشنایی داشتم اما هیچ وقت به این فکر نکرده بودم که درباره ی او فیلمی بسازم. در حقیقت تلنگری که بزرگان زدند، سبب شد تا فکر کنم که می توان وارد زندگی استاد شد.
این مستندساز افزود: بدین سان برای ساخت مستند، نزدیک به یک سال همراه آقای راشکی شدیم و فیلمبرداری کردیم. اما پس از دیدن راش ها متوجه شدم آنها ارتباطی به علی راشکی ندارد. بدین سبب تمام آنها را کنار گذاشتم. آن زمان تازه به او نزدیک شده بودم و باید با مسیر تازه ای پیش می رفتم.
رخشانی با اشاره به مستند «خطوط ناپیدا» درباره ی شخصیت علی راشکی اظهار داشت: ما در ابتدا می بینیم که او درحال زندگی با عصا است اما از یک جایی به بعد که با سبک زندگی او آشنا می شویم، این مساله را فراموش می نماییم. نکته جالب در فیلم جایی است که به او می گوییم، امید را تعریف کن؟ وی در پاسخ می گوید: خسته شدم؛ بگذار بنشینم. تازه آنجا به خاطر می آوریم که او با عصا درحال زندگی است.
او اضافه کرد: در حقیقت استاد علی راشکی درحال زندگی کردن کلید واژه امید است. به همین دلیل باید بگویم در تمام این فرآیند من درحال ساخت فیلم بودم و فیلم درحال ساختن من. بدین سان کم کم خطوط ناپیدای زندگی را در زندگی علی راشکی پیدا کردم و نتیجه مستندی شد که امروز دیدید.
این مستندساز با اشاره به زمان تصویربرداری این مستند که مربوط به ۸ سال پیش است، بیان کرد: حالا به نسبت زمان فیلمبرداری، شرایط در سیستان متفاوت شده است؛ حتی مزارعی که در فیلم می بینید، دیگر نیست. شرایط زیست در آنجا خیلی دشوارتر شده است. بنا بر این مدل امیدی که در این فیلم صحبت کردم هم تغییر کرده است. به صورتی که اگر امروز فرصتی مهیا شود، اساسا صحبت های دیگری خواهم داشت.
رخشانی در بخش دیگری از صحبت هایش درباره ی چگونگی نمایش شخصیت متمایز علی راشکی توضیح داد: فیلم از یک جایی به بعد می کوشد تفاوتی که در آدم ها وجود دارد را نشان دهد. به عنوان مثال در جایی به علی گفته می شود که تو درحال زجر کشیدن هستی ولی او می گوید زجری نیست. در ادامه ما زیست علی را نشان می دهیم تا مخاطب ببیند که او درحال بزرگ شدن در چه جغرافیایی است.
او اضافه کرد: پدر علی در جایی از فیلم می گوید: این نقاشی هایی که علی می کشد، کارهای بی خودی است. خیلی ها به من ایراد وارد کردند و گفتند: علی راشکی اسطوره ماست؛ چرا این حرف را پخش کردی؟ ولی من در جواب گفتم اتفاقا این بخش مهمی از زیست علی است. اتفاقا اگر پدر علی با او اینطور نبود، او اینقدر قدرتمند نمی شد. انگار نقاشی قسمتی از زیست علی راشکی است. او خودش می گوید نقاشی و معلولیت دو بال من است. در حقیقت زیست خاص، مطالعات و مواردی از این دست کم کم او را به جایی رسانده که دیگر معلولیت برایش چیزی نیست. او به تعریفی از خود و جامعه رسیده که دیگر این مسائل برایش مشقت نیست.
این مستندساز در ادامه صحبت هایش اظهار داشت: علی راشکی لیسانس نقاشی و فوق لیسانس در رابطه با این رشته را در دانشگاه هنر خوانده و مسیر را بصورت دانشگاهی طی کرده است. اما خودش می گوید ۴ سالگی نخستین عمل روی پاهایش انجام شده است. او برای این عمل تنها در بیمارستان بوده است. می گوید وزنه هایی که به پاهایش وصل می کردند تا پاهایش باز شود، از وزن خودش بیشتر بوده است اما در همان شرایط از پرستارها کاغذ و قلم می خواسته تا نقاشی کند. در حقیقت انگار نقاشی انتخابی بوده که او از همان سن انجام داده است.
رخشانی درباره ی شرایط فعلی علی راشکی بیان کرد: آقای راشکی حالا کارگاه خودشان را در زاهدان دارد و تدریس می کند ولی از آنجا که ما جامعه نخبه کشی هستیم، ایشان دیگر در دانشگاه نیست.
او همین طور در بخش دیگری از صحبت هایش درباره ی شرایط فعلی سیستان و بلوچستان توضیح داد: شرایط آن منطقه سخت و عجیب است. عکسهایی را آوردم تا مسیری را برای صحبت کردن از این سختی باز کند. چند وقتی است می خواهم در این زمینه فیلم بسازم ولی متاسفانه هنوز شرایط آن فراهم نشده است. برای اینکه اجازه ساخت داده نمی گردد. ما در موضوع مشکلات سیستان یک نگاه ژورنالیستی داریم که بیشتر به سمت اینستاگرام رفته و مسئله را سطحی جلوه می دهد. در صورتیکه باید روی زندگی مردم آنجا تمرکز نماییم تا نگاه جامع تری نسبت به موضوع داشته باشیم.
در ادامه جلسه تصاویر مهدی رخشانی از شرایط مردم سیستان به معرض نمایش گذاشته شد. رخشانی در خلال نمایش این عکس ها که تصاویری دردناک از لطمه هایی بود که بر اثر سوخت بری برای افراد رخ داده بود، داستان زندگی تعدادی از آنها را روایت کرد.
در بخش دیگر این مراسم عباس عارف (منتقد و پژوهشگر) درباره ی «کمال ایران و حال سیستان در تاریخ» سخن گفت و در بخش پایانی سخنانش اظهار داشت: بلوچستان از همه ایران ثروتمندتر بوده و پر از ذخایر اورانیوم و طلا و... است. عاجزانه خواهش می کنم گوهر و جوهر ایرانی خودرا بیدار نماییم و کمپین میلیونی را از همین جا راه بیاندازیم و خطاب به سازمان ملل نامه بنویسیم و حق آبه زابل را بگیریم. اگر سیستان برود، وای بر بلوچستان می شود. یک همسایه شرقی داریم که یک میلیون خطرناک تر از بقیه است.
مدیریت این جلسه برعهده سامان بیات بود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب