خانه تکانی خانه هنرمندان از اواخر اسفند تا آغاز فروردین
آبی طرح: به گزارش آبی طرح، اینجا در خانه هنرمندان خانه تکانی بهاره از هفته های پایانی اسفند ماه آغاز شد؛ از اتمام نمایشگاه های شش گالری زمستانه در اواخر سال تا آغاز یک رویداد در رابطه با فروش آثار هنرمندان ایرانی در امتداد آن که مقرر است تا ۱۲ فروردین ماه ادامه داشته باشد.
اینجا خانه هنرمندان است؛ برای برخی به مثابه خانه دومشان. دست تقدیر این گونه رقم زد که این خانه به جای نگهداری مهمات، مأمنی شود برای هنر و هنرمند؛ بنای این خانه که در ارتباط با دوره قاجار است، در دومین جنگ جهانی از جانب قوای متفقین برای انبار مهمات استفاده می شد و بعد از آن هم تبدیل به یک مرکز نظامی شده بود. در نهایت سال ۱۳۷۷ بازسازی و به مرکزی فرهنگی و هنری تبدیلش کردند. حالا فصل ها می گذرند اما چراغ خانه هنرمندان روشن می ماند؛ چون که قلب تپنده این خانه نامیراست.
به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، کمی مانده بود به بهار که خانه هنرمندان بار زمستان را بست و برای فصلی نو آماده شد. هفت گالری خانه هنرمندان، همچون گالری بهار، تابستان، پاییز، زمستان، استاد میرمیران، استاد ممیز و استاد نامی در ایام پایانی اسفندماه خانه تکانی را شروع کردند و با برگزاری یک گالری فروش آثار با فصل بهار همراه شدند؛ البته گالری استاد نامی کمی پیشتر از سایر گالری ها به استقبال بهار رفته بود و تا روز ۱۹ اسفندماه اثری را برای نمایش به بازدیدکنندگان نداشت.
اما تا روز ۱۹ اسفند، شش گالری دیگر این خانه نمایش آثاری از جمله، عکس، نقاشی، جواهرات و یک بزرگداشت را میزبانی می کردند.
«{نا}سازه» در گالری بهار، با حدود ۲۵ عکس به روی دیوارها رفت. نمایشگاه انفرادی تصاویری از نگین پزنده که به دقت و نگاهی عمیق به ویرانی و بعد فیزیکی آن پرداخت. تصاویری از سازه هایی در اصفهان که او خود آنها را نامیرا و نامیراییشان را همچون منار جنبان در لرزه توصیف کرده بود. این هنرمند پروژه خویش را ماحصل مواجهه با پس لرزه هایی دانسته بود که به واسطه ناکارآمدی تصمیمات اتخاد شده از جانب مدیران شهری اش ادامه دارند. وی در تصاویر به ثبت رسانده اش هم به این مورد تاکید داشت که این تصمیمات نوک پیکان تخریب را به سمت مجسمه های شهری نشانه رفته و همین سبب شده تا ماجرایی تراژیک برای این مجسمه ها رقم بخورد.
او با تکیه بر این مورد که مجسمه های شهری می بایست منطق کیفی زیبایی شناسی شهر را دستخوش تغییر کنند، می گوید: «به معنای دیگر می بایست (مجسمه ها) حالا از آلبوم های تصاویر خانوادگی سر درآورده باشند یا پای ثابت آدرس دهی به مسافران و گردشگر ها شوند. پاتوق جوانان شبگرد یا مقصدی برای شهروندانش...»
پزنده که با مشاهده و مصاحبه با شهروندان به این نتیجه رسیده که این مجسمه ها نتوانستند تبدیل به فضایی آشنا گردند و حس تعلق را پدیدار کنند، با نمایش تصاویری از این مجسمه ها تخریب و ویرانی آنها را به معرض نمایش گذاشته بود. این هنرمند با طراحی استیکرهایی {نا}سازه هایی را در شهر علامت گذاری کرده تا شهروندان را هم به سمت پروژه خود کشانده و به تعامل و مشارکت دعوت کند.
او گمان می کند «زوال قبل از هرگونه اقدام فیزیکی زمانی معنادار می شود که سازه ها در بین روال زندگی روزمره ما از حافظه و چشم های ما زدوده می شوند و این سرآغاز پدیدار شدن {نا}سازه ها خواهد بود.»
همزمان با {نا}سازه، «پیچش» هم آثاری از سکینه قربانی را در گالری زمستان این خانه به روی دیوارها برد.
پیچش، متشکل از حدود ۱۶ اثر بود که با رنگ های گرمش، دل به پیچ و تاب دره ها می داد و مشاهده گر را با آن همراه می کرد و به سمت دیگر آثارش می کشانید.
در باب پیچش اینچنین نوشته شده بود که «من در پیچش هر رنگ به دنبال طرح و فرمی ناتمام می گردم. طرح و فرم در نقاشی، پایانی ندارد شاید با یک خط، ناتمام بودن اثر را نشان دهد یا ما را با خود به تابلوی دیگری وصل کند.»
در گالری استاد ممیز هم آثار فراز مساحی با نام «ماه گمشده» بر دیواره های خانه جای گرفته بود. او روند نابودی طبیعت را منعکس کرده بود.
مساحی نمایش آثار خویش را با جمله ای از «ماریون مانگلسدورف» شروع کرده بود «طبیعت مخالف ما نیست. بلکه ما بخشی از آن هستیم، در میانه آن در افق باریکه زندگی که زمین در بر گرفته است.»
این هنرمند با اعتقاد بر این که میتوان خویش را درون طبیعت یافت اینچنین می گوید که «هر زمان که به طبیعت می نگریم بی گمان مفهومی تازه را هم می شود دریافت کرد. مفاهیمی از زیبایی و نابودی توامان.»
او به زعم خویش با ۶ اثرش، نگاه زیبایی را طور دیگری معنا کرده بود که مرگ و زندگی همزمان و از راه هم درک شود.
«دست ها و فیگورها» هم نماشگاه دیگری بود که تا ۱۹ اسفندماه میهمان خانه هنرمندان باقی ماند. در گالری پاییز، حدود ۱۱ اثر از عاطفه قیصری، به معرض نمایش گذاشته شده بود. آثاری با رنگ های غالب آبی و زرد که این هنرمند دوستان و اعضای خانواده خویش را از راه مشاهده، حافظه و بداهه پردازی به تصویر کشیده بود.
سوژه هایی که در حالتی تکراری در فضای داخلی نشسته و تلاش این هنرمند را برای رسیدن به مقصود خویش رقم می زدند؛ «تلاش من در این مجموعه مطالعه فیگور در فضا و چگونگی بیان تجسمی آن، به منظور فاصله گرفتن از فضای متعارف بوده است.»
در همین حین آثار نقاشی و حجم پانیذ اوتادی هم در گالری استاد سید هادی میرمیران با عنوان «عبور» به نمایش درآمدند. ۱۰ حجم از جنس مروارید و ۹ نقاشی بر دیواره های این گالری دیده می شدند.
این هنرمند در رابطه با آثار خود اینچنین نوشته بود که «تبلوری در معنای هستی و هست شدن / رویارویی با تمام آنچه تو را در بر گرفته / رهایی و مرواریدگونه شدن»
این آثار هم روز ۱۹ اسفند ماه از دیواره های خانه هنرمندان برداشته شدند تا جای خویش را به آثاری از هنرمندان دیگر دهند.
در همین زمان، در یکی از گالری های خانه بزرگداشتی «به یاد مسعود سپهر»، هنرمندی که ـ ۹ بهمن ماه ـ درگذشت برگزار شده بود. سپهر هنرمند و طراح گرافیک بود و طی سالهای فعالیت خود آثار بسیاری را به جای گذاشته که در روزمره با آن روبه رو می شویم.
در گالری تابستان خانه هنرمندان آثار سپهر همچون طراحی هایش برای نشانه های مترو تهران، لوگوهای طراحی شده، خطوط فارسی طراحی شده و... به نمایش درآمده بود و دوستدارانش هم با حضور در این نمایشگاه برای او چند خطی را نوشته بودند.
به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، این شش گالری تا روز ۱۹ اسفند ماه در خانه هنرمندان باقی ماند اما بعد از آن برای چیدمان جدید در گالری ها به روی بازدیدکنندگان بسته و بعد از آن یک رویداد در رابطه با فروش آثار در خانه برپا شد.
«ویژناریوم»، که ویژه نمایش و فروش آثار بیشتر از صد هنرمند نقاش و عکاس ایرانی است، از تاریخ ۲۲ تا ۲۶ اسفند ماه در تمامی گالری ها به نمایش گذاشته شد که حالا با رسیدن نوروز در تعطیلات بهاری به سر می برد.
این نمایشگاه از روز پنجم فروردین، بار دیگر درهای خویش را به روی بازدیدکنندگان باز کرده و تا روز ۱۲ فروردین ماه همراه آنها خواهد بود.
منبع: abitarh.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب