سرباز شماره صفر، روایتی یک دست با آدرسی غلط
«سرباز شماره صفر» یک مستند هوشمندانه است اما نگاه صادقانه و بی طرفانه خویش را بعنوان رسالت مستندسازی حفظ نمی نماید.
به گزارش آبی طرح به نقل از خبرگزاری ایرنا، مستند سینمایی سرباز شماره صفر سومین ساخته بلند محمد سلیمی راد است که در جشنواره سینما حقیقت برنده تندیس طلایی شد. سلیمی راد پس از دو فیلم ورد و شوتی نشان داده که این گونه فیلم را به خوبی می شناسد و می تواند روایتی یک دست را به تصویر درآورد.
اتصال سلیمی راد به خانواده شاهد و همرزمی جهانگیر، قهرمان مستند سرباز شماره صفر، با پدر شهیدش فراداستان این اثر را هم جذاب کرده و شاید به شکلی در برانگیختن نگاه داوران تا به امروز بی تاثیر نبوده است.
مستند سرباز شماره صفر، داستان زندگی «جهانگیر بدوره» رزمنده همشهری کارگردان و از استان کهکیلویه و بویر احمد است که به علت بیماری صرع همسرش، هزینه های زیادی را متقبل می شود و حدود ۱۵ سال است که با این شرایط درگیر است. این فرد پیش از این بیرون خانه کار می کرد ولی به علت بیماری همسرش خانه نشین می شود، چون ۲۴ ساعته باید از او مراقبت کند. جهانگیر ادعا می کند مجروح جنگی است و هیچ درآمدی ندارد و بنابراین به سراغ تشکیل پرونده جانبازی می رود.
قهرمان داستان با بیان سرگذشت خود عنوان می کند این مسأله در زمان جوانی برای او اهمیتی نداشته و با وجود مجروح شدن، اعتقاد داشته که اصلاً نباید به دنبال تشکیل پرونده و دریافت مزایا باشد اما به علت مشکلاتی که در زندگی برایش به وجود می آید و در واقع برای تأمین دفترچه خدمات درمانی که بتواند بخشی از هزینه های درمان همسرش را تأمین کند، به سراغ تشکیل پرونده می رود.
بعد از پیگیری های مختلف مشخص می شود بیمارستانی که جهانگیر در زمان جنگ در آن بستری بوده، ظاهراً به علت بمباران از بین رفته و تمام مدارکی که در آن وجود داشته، نابود شده است. در جریان فیلم، جهانگیر تلاش می کند که با جمع آوری برگه استشهادی از همرزمان و فرماندهانش مجروحیت خود در جنگ را اثبات کند و چندین بار بدون دلیل و ربط مشخص به کمیسیون پزشکی بهزیستی رجوع می کند که نتیجه نمی گیرد. در فیلم رجوع جهانگیر به بنیاد شهید را نمی بینیم اما در نهایت سازنده اثر درخواست می کند که برای قهرمان داستانش پرونده جانبازی تشکیل گردد تا قهرمان داستان بتواند از بیمه جانبازی برخوردار شود.
از مهم ترین خصوصیت های فیلم آن است که برخلاف دیگر آثار معمول، به سراغ سیاه نمایی نمی رود و تلاش می کند روایت خویش را سفید نگاه دارد اما در سرتاسر فیلم نگاهی مددجویانه برای قهرمان داستان دارد آن هم بدون آنکه در این راه کنکاشی جدی کند. قهرمان داستان با این که از ابتدا به دنبال پرونده جانبازی است اما در طول روایت رجوع ای به بنیاد شهید و ایثارگران ندارد و همه جا می رود جز مرجع مطالبه!
گرچه فیلمساز در چند مصاحبه مدعی شده نزدیک به یک سالی را برای انجام پژوهش صرف کرده اما در فیلم، پژوهشی حداقلی هم در امر امور حقوقی و اداری نمی بینیم و یا شاید هم مهم ترین مبحث حقوقی داستان به علل دیگر مغفول می ماند.
برابر قوانین موجود رزمندگان هشت سال دفاع مقدس که صورت سانحه بالینی همزمان مجروحیت را ندارند اما مجروحیت آنها توسط کمیسیون پزشکی نهاد اعزام کننده (نیروهای مسلح) احراز می گردد بعنوان جانباز تلقی شده و حداقل پنج درصد جانبازی به آنها تعلق می گیرد که در طول فیلم ما هیچ روایتی از ورود جهانگیر بدوره به این مجرای قانونی نمی بینیم اما در عوض روایت های غیراصولی همچون گردآوری استشهاد و رفتن به نهادهای غیرمسئول همچون بهزیستی را به روایت می نشینیم.
در آخر باید عنوان نمود سرباز شماره صفر یک مستند هوشمندانه است اما نگاه صادقانه و بی طرفانه خویش را بعنوان رسالت مستندسازی حفظ نمی کند و بدون توجه به روش های قانونی موجود می خواهد روایت خویش را به تماشاگر عرضه نماید تا حق قهرمان داستان را بدون توجه به حقایق وصول کند.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب