تهران دهه ی پنجاه و معضل تلفن های راه دور از صف ها طولانی تا آزاد نشدن صفر
به گزارش آبی طرح، ظرفیت هر بار مکالمه با این تلفن ها ۲۱ تومان پول خرد بود که در حدود سه دقیقه طول می کشید... در ابتدا بزرگ ترین مشکل این تلفن ها گرفتن صفر بود. خیلی ها به خاطر همین مشکل اصلا منصرف می شدند
به گزارش خبرگزاری آبی طرح، شاید باورش برای نسل تازه سخت باشد؛ اما تهران در ۴۶ سال پیش یعنی حول و حوش اردی بهشت ۱۳۵۷ با پنج میلیون جمعیت تنها ۹۸ باجه ی تلفن راه دور داشت. می پرسید یعنی چه؟ یعنی تلفن هایی که از آنها می شد به شهر های دیگر زنگ زد. تازه در تابستان سال پیش از آن، ۱۳۵۶، شمار این باجه ها فقط ۶۰ تا بود که ۷ تایش در میدان سپه [امام خمینی کنونی] داخل ساختمان مخابرات قرار داشت و بقیه هم دو تا دو تا جلوی مراکز تلفنی تهران واقع بودند.
ظرفیت هر بار مکالمه با این تلفن ها ۲۱ تومان پول خرد بود که در حدود سه دقیقه طول می کشید. ده سکه ی دو ریالی [همان دوزاری خودمون]، هفت سکه ی یک تومانی و شش سکه ی دو تومانی می شد به داخل این تلفن ها انداخت که پس از مصرف تمام آنها ارتباط قطع می شد و برای ادامه ی صحبت باید باردیگر شماره گرفت.
در ابتدا بزرگ ترین مشکل این تلفن ها گرفتن صفر بود. خیلی ها به خاطر همین مشکل اصلا منصرف می شدند و به همان نامه و تلگراف اکتفا می کردند. اما در اواخر سال ۵۶ و اوایل ۵۷ شماره گیری کمی آسان تر شد.
برگرفته از کیهان، یک شنبه ۱۰ اردی بهشت ۲۵۳۷ [۱۳۵۷]، ص ۱۰.
منبع: آبی طرح
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب