به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، در این كارگاه ۲۰ جلسه ای كه به سرپرستی سیاوش طرزی برگزار می گردد به سبك شناسی هنر آینه كاری در دوره های تاریخی، خوشنویسی و خط شناسی، طراحی ساده نقش های اسلیمی، طراحی مقدماتی طرح های تذهیب، تشعیر و ترصیح، طراحی حاشیه (حاشیه سازی)، پیاده كردن طرح روی بوم و آینه، اندازه گیری و كشوگیری و جام كش كردن، بوم سازی (زیر سازی با گچ و شیشه)، ترسیم و اجرای آینه بری با انواع نقوش هندسی، گره، گل و مرغ، آینه چسباندن روی گچ و شیشه و آشنایی با نحوه چسباندن روی مواد مختلف پرداخته خواهد شد.
هنر آینه كاری یكی از شاخه های هنرهای تزئینی ایران است كه در دوره ساسانیان رایج بوده است. از آئینه كاری های به جامانده می توان از بنای دیوانخانه شاه طهماسب صفوی در قزوین یا كاخ گلستان در دوره قاجار نام برد.
آب و آینه در فرهنگ ایرانی ها نماد پاكی و روشنایی، راست گویی و صفا بوده اند و به احتمال زیاد كاربرد آن در معماری هم همین معنا را دارد. علاوه بر این ریشه های اقتصادی آینه كاری را نباید فراموش كرد. در سده ۱۰ هجری قمری آینه از اروپا بخصوص از ونیز به ایران وارد می شد و بخشی از این آینه ها هنگام جابه جایی در راه می شكست. هنرمندان ایرانی برای بهره گیری از قطعات شكسته راهی ابتكاری یافتند و از آنها برای آینه كاری استفاده كردند و آینه كاری ظاهراً با كاربرد آنها شروع شد. آینه كاری در آغاز با نصب جام های یكپارچه آینه بر بدنه بنا آغاز شد. نه تنها درون بنا بلكه دیوارهای ستون دار عصر صفوی و قاجار هم با آینه های بزرگ تزئین شده اند.
مركز معماری اسلامی برای حفظ و پاسداشت هنرهای از دست رفته این كارگاه آموزشی را در تاریخ ۲ مرداد ماه برگزار خواهد نمود.