از شیرین ترین جایزه فیلمنامه تا رفاقت با حمید نعمت الله
به گزارش آبی طرح، هادی مقدم دوست اعتقاد دارد اطمینانی که جشنواره فیلم کوتاه تهران به تهیه کننده و سرمایه گذار می دهد اینست که به یک فیلمساز جوان میتوان اعتماد کرد. این در فرایند انتخاب یک فیلمساز بسیار اثرگذار است و سبب سپردن کارهای بعدی به او می شود.
ماهرخ عباسپور: در اتاق مونتاژ انجمن سینمای جوان هادی مقدم دوست نویسنده و کارگردان سینما یار دیرین انجمن سینمای جوانان ایران و جشنواره فیلم کوتاه تهران بوده است. از سیزده سالگی تابحال با این نهاد و این رویداد چه در مقام فیلمساز و شرکت کننده و چه بعنوان داور و عضو هیات انتخاب و... همراه بوده است. مقدم دوست در آستانه برگزاری چهلمین دوره جشنواره و چهل سالگی معتبرترین رویداد سینمای ایران با مرور کردن خاطرات خود از سال هایی گفته است که ارزش جایزه جشنواره ها مترادف با مفهوم واقعی «بردن» بود نه «چیزی را به دست آوردن». او اعتقاد دارد جشنواره فیلم کوتاه تهران به روند فیلمسازی فیلمسازان جوان شتاب می بخشد و اختصاص بخش ویژه ای در جشنواره های فیلم بلند برای فیلم کوتاه هم برای آن رویدادها ارزش افزوده بوجود می آورد. در این گفت و گو پای خاطرات سینماگری نشسته ایم که رفاقتش با حمید نعمت الله را هم از اتاق مونتاژ سینمای جوان به یادگار دارد.
چگونه با جشنواره فیلم کوتاه تهران آشنا شدید؟
من و خیلی از فیلمسازان در دوره های که به جشنواره می آمدیم، نوجوان بودیم و طی این سال ها با یکدیگر به اصطلاح بزرگ شدیم و جلو آمدیم. این کنار هم رشد کردن برای من خاطرات جالبی را برجای گذاشته است. یادم است چهارده سالم بود که یک جایزه فیلمنامه نویسی گرفته بودم. علاقه من به فیلمسازی از دوازده سالگی آغاز شد. نخستین فیلمم را هم ۱۳ ساله بودم که ساختم؛ فیلمی سوپرهشت که در تعامل با انجمن سینمای جوانان ایران ساختم. یک سال قبل در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان فیلم ساخته بودم و به ما سفارش شد به انجمن بیاییم. پرس و جو کردیم و دفترش را پیدا کردیم. گفتند فیلمنامه بیاورید و اگر پذیرفته شود امکاناتی برای فیلمسازی در اختیارتان قرار می گیرد. دوستانی داشتم که فیلمبرداری بلد بودند دوربین دادند و سه پایه و چراغ و باتری و فیلم و دوست فیلمبردارم کمکم کرد و نخستین فیلمم را ساختم. شاید از نظر تکنیکی فیلم ضعیفی بود اما مبحث و پرداختش جالب بود. اینطور شد هر سال تابستان که مدارس تعطیل می شد به انجمن می رفتیم و یک فیلم می ساختیم. فکر و ذکرمان سینما بود و من همه حواسم به فیلمسازی بود.
ساخت فیلم بعدی و مسیر فیلمسازی تان در ادامه چگونه رقم خورد؟
فیلم دومم را به جشنواره سینمای جوان دادم و به بخش جنبی راه پیدا کرد و برای نخستین بار بود آدم های زیادی فیلمم را روی پرده می دیدند و این برایم هیجان زیادی داشت و آن زمان می گفتم همین می تواند برایم کافی باشد که فیلمم را این تعداد تماشاگر می بیند. همان فیلم را به جشنواره های منطقه ای هم فرستادم و یک جایزه فیلمنامه گرفتم. برادرم هم بازیگر کار بود و یک جایزه بازی گرفت؛ فیلمی به نام «چشم ها» که پدر و مادرم هم در آن ایفای نقش می کردند. فیلم دومم از نظر تکنیکی بهتر و رنگ هایش نرمال شده بود. فیلم خام آن زمان بسیار با ارزش بود و جایزه جشنواره ها محسوب می شد. البته جایزه جشنواره ها جایزه ای نبود که ارزش مالی داشته باشد و طعمش را به معنای واقعی جایزه به لحاظ ارزش مادی اش بچشیم. اما تعریف خود «بردن» بود و با تعریف چیزی را «به دست آوردن» هیچگاه قاطی نشد. مزه برگزیده شدن را به صورت مجزا چشیدم و بسیار لذت بخش بود. این تنها جشنواره فیلم کوتاه تهران در آن دوران بود که می توانست مسیر فیلمسازی ام را تسهیل بکند. بعدها فیلم ۱۶ میلی متری هم در انجمن سینمای جوانان ایران ساختیم و جایزه مان هم گاهی ساخت فیلم ۱۶ میلی متری در مرکز گسترش سینمای تجربی و نیمه حرفه ای بود که نام فعلی اش مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی است.
درباره حال و هوای جشنواره فیلم کوتاه تهران در سال هایی اولی که با آن همراه شدید، بگویید.
در جشنواره ها حرف زدن در رابطه با سینما جذابیت زیادی داشت. بعضی ها خیلی فیلم دیده بودند و این ماجرا برای عده ای شهرت بوجود آورده بود. جایزه همواره شدن مسیر حرفه ای را برایم به ارمغان آورده بود. یاد گرفتن از یکدیگر، پیدا کردن دوست و خبر دار شدن از فیلمهای هم، نقاط کانونی سینما را به ما نشان می داد. مراکز نمایش فیلم در جشنواره سبب می شد پیوسته همدیگر را ببینیم و مبادله اطلاعات در جشنواره تهران رخ دهد. برنامه تلویزیونی سینماجوان هم آن زمان در جریان بود و در رابطه با ساخت فیلم کوتاه با فیلمسازان گفت و گوهایی ترتیب می داد و حضور در این برنامه هیجان زیادی داشت. این ها آورده های جشنواره سینماجوان برای ما بود.
یادتان هست چه کسانی در دوره ای که نخستین جایزه تان را برای یک فیلمنامه گرفتید، داوری کردند؟
دقیق یادم نیست داوران آن دوره از جشنواره چه کسانی بودند اما آن زمان انجمن سینمای جوان استادانی داشت که فکر می کنم همان ها هم داوری جشنواره را برعهده داشتند.
بیشتر بخوانید:
انیمیشن ما ظرفیت رشد فراتر از ایران را دارد / چرخ صنعت این حوزه به گردش در می آید
دزدی فرهنگی ترکیه و عربستان از ایرانی ها؛ ما هم در جنگ شکست خوردیم هم مولانا را دو دستی بخشیدیم!
آقای خزایی در سخنرانی ها زیبا و امید آفرین سخن می گویند اما...!
از میان مدیران یا سازوکارهای جشنواره فیلم کوتاه تهران یا انجمن سینمای جوانان ایران که سبب شناسایی و جذب استعدادهای سینمایی می شد، چه کسی یا چیزی در خاطرتان مانده است؟
آن زمان آقای جعفر صانعی مقدم مدیرعامل انجمن سینمای جوانان ایران بودند دفاتر انجمن هم هریک مدیر خویش را داشتند. در ارتباط با خودم اگر بخواهم بگویم یادم است نخستین بار فیلمنامه ام را نزد آقای ظریف رفتار بردم و روی یک برگه امتحانی فیلمنامه را نوشته بودم و کاربنی هم گذاشته بودم تا یک نسخه از آنرا هم خودم داشته باشم. آقایی به نام ولک چی روی فیلمنامه ها نظر می دادند که تصویب شود یا نه. بیشتر این دوستان را در ارتباط با فیلم اولم به خاطر دارم.
اساسا جشنواره فیلم کوتاه تهران در تاریخ برگزاری اش چه تاثیری بر آینده شرکت کنندگان و برگزیدگانش داشته است؟ در ارتباط با شما آیا جایزه فیلمنامه بعنوان نخستین جایزه تان سبب شد تا راه خودتان را پیدا کنید؟
گرفتن جایزه اولم که فیلمنامه نویسی بود من را بسیار خوشحال کرد. چونکه جایزه رشته ای را گرفتم که دوستش داشتم. جایزه فیلمنامه جایزه بسیار شیرینی است. گاهی وقتی جایزه کارگردانی می گیرم در حالیکه فیلمنامه آن فیلم را هم خودم نوشته ام از خودم می پرسم چرا فیلمنامه ام در ارتباط با آن اثر برگزیده نشد؟! من این لذت و شیرینی را از جایزه جشنواره تهران دریافت کردم. یک مرتبه هم حتی معلم مان بابت فیلمنامه ای که نوشته بودم در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان از من خیلی تعریف کرد و این برایم بسیار جذاب بود. علیرغم این که رقابت، اینروزها در جشنواره ها شاید سنگین تر شده و این مزه برگزیده شدن را کم می کند، اما فیلمنامه هنوز جایزه اش بسیار دلچسب است. به نظرم عنصر خلاقیت را ابتدا باید در یک فیلمنامه دید و بعد به آن دست مریزاد گفت. این جنس جوایز نظیر ارزش تشکر کردن از یک نفر می ماند و حتی ارزش درونی آن خیلی بیشتر از ارزش مادی اش است.
به نظرم اطمینانی که جشنواره فیلم کوتاه تهران به تهیه کننده و سرمایه گذار می دهد اینست که به یک فیلمساز جوان میتوان اعتماد کرد. این در فرایند انتخاب یک فیلمساز بسیار اثرگذار است و سبب سپردن کارهای بعدی به او می شود. چونکه از قبل اعتبارسنجی او به واسطه حضورش در جشنواره یا برگزیده شدنش صورت گرفته است.
جشنواره در شکل گیری و تداوم دوستی ها هم نقش مهمی داشته است. آیا رفاقت شما با حمید نعمت الله محصول حضور در انجمن سینمای جوانان ایران است؟
آشنایی من با حمید نعمت الله هم از انجمن سینمای جوانان ایران رخ داد. او دبیرستانی و چند سالی از من بزرگتر بود و من در مقطع راهنمایی درس می خواندم. حمید یک فیلم سوپرهشت در انجمن ساخته بود و با همین فرایند من هم یک فیلمنامه داده بودم و برای ساختش تجهیزات گرفته بودم. انجمن یک اتاق مونتاژ داشت و ما چند روزی در کنار هم در آن اتاق کار می کردیم. این چند روز باب آشنایی ما با هم شد که تا هم اکنون ادامه دار شده است.
در نهایت هم اکنون به نظرتان جشنواره فیلم کوتاه تهران چه نقشی را در راه فیلمسازی جوانان دارد؟
جشنواره فیلم کوتاه تهران در راه فیلمسازی سینماگران شتابدهی بوجود می آورد. به توانمندتر کردن آنها می انجامد و کار اضافه ای نسبت به جشنواره های فیلم بلند دارد. گاهی جشنواره های فیلم بلند بخش اختصاصی و ویژه ای برای فیلمهای کوتاه می گذارند تا از ارزش افزوده این جنس جشنواره ها هم به نفع خود استفاده نمایند. جشنواره های سینمایی کوتاه برای جوانان است و به آنها کمک می نماید تا مسیر فیلمسازی شان شتاب پیدا کند و در ارتقای کیفی فیلمهای کوتاه بعدی شان سرعت بگیرند.
چهلمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران به دبیری مهدی آذرپندار ۲۷ مهر تا ۲ آبان ۱۴۰۲ برگزار می شود.
۲۴۵۲۴۵
منبع: abitarh.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب