آبی طرح مطرح می كند؛
پنج راهکاری که به اکران امروز سینما کمک می کند
آبی طرح: با دو فیلمی که مقرر است از چهارشنبه هفته آتی به روی پرده برود، تعداد فیلم های اکران به بیست فیلم می رسد که اثرات متفاوتی را بر مقوله فروش و البته ضریب استقبال توسط مخاطب می گذارد.
به گزارش خبرنگار سینمایی ایرنا، سینمای ایران اکنون ۱۱۰ هزار صندلی فعال در سینماها دارد که این تعداد صندلی، مناسب برای پذیرش هشت فیلم دارای سرگروه و نهایتاً یک فیلم در گروه آزاد است. البته ظرفیت سینمای شهرستان ها نیز به سبب محدودیت، به فیلم های پرمخاطب اختصاص می یابد که نتیجه این وضعیت، ضریب اشغال بالای صندلی ها توسط چند فیلم پرفروش بالای جدول است و سایر فیلم ها که در بهترین حالت، ۷۰ درصد از تمامی آثار نمایش (اکران) را شامل می شود، با ضریب بسیار پائینی، شکست های سنگینی را در گیشه تجربه می کند.
این اتفاق در وضعیت فعلی که ۱۸ فیلم به روی پرده است، به نفع فقط پنج فیلم ابلق، دوزیست، تی تی، انفرادی و تاحدودی علف زار است و ۱۳ فیلم دیگر، بدون اقبال خاصی، پس از چند هفته نمایش و در صورتیکه نتوانسته سالن ها و صندلی های چندانی را به خود اختصاص دهد، از پرده پائین می آیند. در همین رابطه، چند پیشنهاد اجرائی می تواند تاحدود بسیاری، عدالت نسبی را در نمایش رقم زده و اثرات سوء فیلم سوزی را تاحدود قابل توجهی کم کند.
۱. در نیمه نخست دهه ۹۰، شورای صنفی نمایش تا حدود بسیاری به سرگروه ها و استاندارد کف فروش معتقد بود. این قاعده در نیمه دوم این دهه و خصوصاً طی ماه های گذشته، چندان جدی گرفته نمی گردد. وقتی سینمای ایران دارای هشت سرگروه است و کف فروش، چندان رعایت نمی گردد، نتیجه آن، به بی نظمی شبیه است که سینمای ایران را مانند پایانه ای شلوغ و فقط درحال تردد فیلم نشان میدهد.
بنابراین اگر نمایش، به سینمای سرگروه متعهد بماند و برای هر فیلم، یک سقف زمانی حداقلی و البته ثابت در نظر گرفته شود، نه فقط وضعیت عدالت در نمایش تا حد قابل قبولی ترمیم می شود بلکه دیگر شاهد این حجم ترافیک مخرب نیز نخواهیم بود که طی آن حدود ۷۰ درصد فیلم ها قربانی شود.
۲. یک مشکل بزرگ نمایش فعلی، باقی ماندن برخی فیلم های کم مخاطب در چرخه نمایش، تا مدت ها است. فیلم هایی که بواسطه برخورداری از تهیه کننده و پخش کننده قدرتمند، با وجود آن که هفته ها از کف فروش افتاده، اما هم چنان تعدادی سالن را تحت اشغال داشته و فضا را برای فیلم های جدیدتر باز نمی نماید. اگر بندی برای تعیین قطعی کف فروش در بخشنامه اندیشیده شده و در اجرا نیز به آن پایبند بمانند، اساسا فضایی ولو محدود برای فیلم های جدیدتری که تشنه سالن هستند، باز خواهد شد و نمونه فیلم هایی از این دست، اکنون در نمایش سینماها مشهود است.
۳. اکنون حدود ۱۲۰ تا ۱۵۰ فیلم آماده نمایش وجود دارد و این ترافیک، سبب شده تا شورای صنفی نمایش به ابتدایی ترین شکل ممکن، نسبت به نمایش چند فیلم در هر هفته اقدام کند؛ حال آن که این اتفاق سبب شده تا بر ترافیک نمایش افزوده شده و بر میزان مهیب تر شدن فیلم سوزی افزوده شود.
اینکه این شتاب برای نمایش، از طرف مدیران بالادستی به شورا دیکته شده و یا به عنوان اهرمی در جهت کوتاه کردن صف نمایش، به عنوان راهکاری مبتکرانه در نظر گرفته شده است، به صلاح سینمای امروز ما نیست و یک آهنگ کند برای نمایش، صدمه ای را به این چرخه وارد نمی نماید. تنها مزیت این شکل نمایش، کوتاه کردن صف طولانی نمایش است؛ بدون آن که آورده چندانی نصیب سینمای ایران شود.
ابتدا علف زار اکران شد؛ این فیلم تا خواست جای خودرا باز کند، تی تی به روی پرده آمد که سبب سرشکن شدن فروش علف زار شد. تی تی تا خواست خودی نشان دهد، دوزیست اکران شد که عملا جلوی فروش بیشتر علف زار و بخصوص تی تی را گرفت. یک هفته بعد از اکران دوزیست نیز ابلق به روی پرده رفت که فروش ۳ فیلم دیگر را سرشکن کرد۴. شخص رییس سازمان سینمایی و برخی مدیران سینمایی از همان ابتدا عنوان کردند که مشکل صف طولانی نمایش را با روش های جایگزینی چون نمایش در وی اودی حل می کنند. راه حل هوشمندانه ای که معین نیست تا حالا به چه علتی اجرائی نشده است. باید پذیرفت که حجم زیادی از فیلم های اکران، مناسب پرده سینما نیستند و باید در پلت فرم های اینترنتی منتشر شوند که اتفاقا در آن مقیاس، با حاشیه فروش بهتری نیز مواجه می شوند اما معین نیست این فیلم ها به چه دلیل، هم در فصل طلایی اکران به روی پرده می روند و هم امروز که سینماها به سبب ماه محرم، در یک رکود نسبی به سر می برند، سالن هایی را در اختیار دارند.
در هالیوود نیز سالانه حدود ۹۰۰ فیلم ایجاد می شود که در خوش بینانه ترین حالت، حدود یک سوم آن به پرده راه یافته و مابقی، بوسیله سامانه های وی اودی منتشر می شود. بدین سبب با حذف فیلم هایی که چندان برای نمایش روی پرده مناسب نیستند، می توان ضمن چابک سازی اکران، به پویایی مقوله نمایش آثار و واقعی شدن گیشه سینماها کمک شایان توجهی نمود.
۵. یکی از وجوه مهندسی در نمایش، فارغ از مواردی که عنوان شد، تنوع گونه است؛ اصلی که امروز اصلا رعایت نشده است. به پنج فیلم نخست گیشه نگاه کنیم: ابلق، دوزیست، انفرادی، تی تی و علف زار. چهار فیلم از این پنج فیلم، متعلق به سینمای اجتماعی است که هر یک از آنها می توانست در یک نمایش مستقل و بدون تلاقی با آثار اجتماعی مهم دیگر، یک جریان پرسود را برای سینمای ایران رقم بزند اما ابتدا علف زار به نمایش درآمد؛ این فیلم تا خواست جای خودرا باز کند، تی تی به روی پرده آمد که سبب سرشکن شدن فروش علف زار شد. تی تی تا خواست خودی نشان دهد، دوزیست نمایش داده شد که عملا جلوی فروش بیشتر علف زار و بخصوص تی تی را گرفت. یک هفته بعد از نمایش دوزیست نیز ابلق به روی پرده رفت که فروش سه فیلم دیگر را سرشکن کرد و سبب شد تا مخاطبان سینمای اجتماعی که شاید ماهی یک تا دو بار به سینما می روند، نتوانند از همه این فیلم ها استقبال کنند.
در مقابل این فیلم های اجتماعی، تنها یک کمدی انفرادی به روی پرده است که رقابت نامتوازنی را با سینمای اجتماعی شکل داده است. دو کمدی دیگری که به روی پرده هستند نیز نتوانستند مخاطبان انفرادی را به سبد خود متمایل کنند.
بنابراین بسیار عجیب است که چرا شورای صنفی نمایش از میان آثار کمدی بدون مشکلی که صاحبان آن رغبت خوبی برای نمایش فیلم های خود دارند، آثاری را به روی پرده نمی فرستند و حالا که به صورتی این کار را انجام نداده اند، چطور چهار فیلم پرفروش سینمای اجتماعی را به جان هم انداخته اند تا یک فیلم سوزی آشکار را در این مقیاس به راه بیاندازند؟ ضروریست تا با یک تنوع مهندسی شده از گونه هایی که فیلم ها دارد، مقوله نمایش را چابک کرده و ضمن پرمخاطب شدن بیشتر فیلم ها، گیشه را نیز با رونق هوشمندانه تری مواجه کند.
این پنج مورد، نکاتی هستند که به وضعیت نمایش فعلی سینما، سر و سامانی نسبی می بخشد اما این که شاید در پشت پرده، مواردی وجود داشته باشد که اجازه ندهد تا این راه حل ها اجرائی شود، تدابیری را می طلبد که باید برای یک نمایش هوشمند، آنها را برداشت تا با فراغ بال و آسودگی بیشتری به استقبال گیشه شش ماهه دوم امسال برویم.
منبع: abitarh.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب