تمام جنگ و بعد از جنگ در یک عکس
به گزارش آبی طرح حبیب احمدزاده ـ نویسنده، پژوهشگر و مستندساز ـ با انتشار عکسی در فضای مجازی، یادداشتی خاطرات گونه در توضیح آن همراه کرده است.
به گزارش آبی طرح به نقل از ایسنا، در خاطره روایت شده برای توضیح این عکس توسط حبیب احمدزاده، آمده است:
«تابستان سال شصت و دو است. مادر قاسم وسط نشسته و بچه ها دور و برش، نوه هایش هم هستند، عروسی گرفته برای پسربزرگش قاسم، بزرگ خط ما، که ننه قاسم اینچنین شاد می خندد. سمت راست عبدالحسین سلبی جانبازی است که دو ماه پیش در فقر پر کشید و رفت، و بالای سرش، سه نوه و بعد حمید برادرم که طبق آزمایش رسمی شیمیایی بیمارستان بیشتر از پانصد بار در خواب قطع تنفس مسلم دارد و باید نشسته بخوابد و بعد حمید دوم، حمید زارع که بالای سر ننه قاسم غش غش دارد می خندد، که دو سال پس از این خنده، ترکش های خیلی کوچولو، دقیق نشستند به قلب و ریه اش و هرچه کرد دیگر نتوانست حتی برای لحظه ای تنفس لب از لب باز کند. سمت چپ تر باز هم حمید، حمید سوم، البته حمید نجاتیان که دست به شانه حمید دوم گذاشته ولی فردای پس از این عکس از همین جا که نشسته با پای لنگان و پر درد از ترکش باردیگر برگشت به جبهه و پایین پایش داماد، قاسم ننه، جانباز فرمانده ما که از خجالت همه آن جمع مجرد با شرم پشت بچه های هم رزمش قایم شده... و پایین ترش محسن ضرغامی، پسر عمه داماد، که هم اکنون سی سالیست روی ویلچر نشسته و چند هفته پیش تازه پیدایش کردم، با ویلچری که از فرط بیرون نرفتن لاستیک چرخ هایش پوسیده بود و کاظم دیگر پسر ننه و برادر قاسم تازه داماد، جانبازی که آشپز شبانه خط بود و کارگری روزانه در شهر محاصره شده آبادان که وقتی دید موهایش مثل قاسم تازه داماد درحال ریختن است، طبق دستور فلان کتاب قدیمی طبی جالینوسی در وسط آن همه توپ و تانک عمل کرد که باید جسد کلاغ مرده گندیده به مدت یک هفته در زیر لجن را باید به سر خود ببندد و به جای آن یک هفته بی فایده سال هاست که مورد یادآوری این خاطره و خنده از ته دل در ذهن بچه هاست، برای دیدن ننه قاسم تازه عروس، شبانه درحال رفتن به آبادان هستم، یک سال قبل تر از این عکس پسر کوچکترش داماد شده بود، برای آزادی خرمشهر، مرحله سوم، یک سال زودتر از برادر بزرگترش، رسم ما جنوبی ها نبود ولی شده و با کاسه سر جدا شده و از همه بدتر آن که کنار پای قاسم بیهوش از ترکش ها داماد شد، دو برادر یکی شهید و دیگری هم جانباز تا به آخر عمر... اصلا فکر نمی کردم امشب به آبادان بروم، هر هفته شنبه ها ننه قاسم از بوشهر زنگ می زد و حال همسرم را می پرسید و با این جمله همیشگی که ننه به قربونت، زینتم خوب میشه، مو از رضا خواستم، کمکت میکنه بچم، و من هم یاد رضا می کردم، تا یک هفته پیش از واقعه که زنگ زد و گفت در خواب رضا پسر شهیدش خندان، گلی به او داده و گفته ببر در منزل حبیب تهران و بده همسرش بو کند، ان شاءالله که تعبیرش خیر است ولی من می دانستم که تعبیر دهشتناکش چیست، قبل ترها شنیده بودم... وقتی سید ابراهیم اصغرزاده را بعد از سانحه، کسی در خواب دیده و پرسیده بود که مرگت چگونه بود و سید گفته بود کسی گل سرخی جلوی بینی ام گرفت و دیگر هیچ... یک هفته بعد، عصر پس از خاکسپاری همسرم در بوشهر به در خانه ننه قاسم رفتم با دو دختر و نوه، گفته بودم بچه ها ننه قاسم نمی داند ماجرا را خودمان دم دری بهش بگوییم بهتر است، با پای درد آمد و گفت از همان خواب بچه ام که گل به دستم داد فهمیدم...
و هم اکنون در فرودگاهم، منتظر و در فکر،... دارم به آبادان می روم تا بعد از دو سال نرفتن، بامداد زود جمعه برویم با بچه های زنده مانده عکس پهلوی حاج سعید طاهری، مکی و تا ننه قاسم را باردیگر دوره نماییم و برای عروسی پسرش دست بزنیم و ببریمش گلزار شهدا برای باردیگر رسیدنش به رضا، تا شاید بعد از سال ها به آرزویش در برپا کردن عروسی رضا برسد. حتما همگی بچه ها دارند می آیند برای عروسی رضا ولی چه نماییم ننه قاسم، خودت ما را ببخش که ما در این عروسی ها فقط بلدیم گریه نماییم، ببخش مان که فقط بلدیم گریه نماییم، ببخش»
منبع: abitarh.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب